کافی

منتظر بودم اب کتری جوش بیاید و چایی درست کنم. فهمیدم خیلی وقت است کافی نیستم. خیلی وقت است حتی نزدیک به کافی بودن هم نیستم. 

لیوان چایی را برای خودم و مامان روی میز میگذارم. بهش میگویم دیشب خواب پرنیا را دیدم. حالش خیلی خوب بود. خوشحال بود. 

یادم می اید

بقیه را هم.

حس میکنم پلک پایین چشم هایم سدی در حال فروپاشی هستند و اب جاری خواهد شد، من را با خود میبرد. مامان متوجه می شود.

 

دلت برایش تنگ شده؟

نه.

پس دلت برای کس دیگری تنگ شده.

 

چطور بیانش کنم. چطور بگویم که دلم برای خودم تنگ شده است نه او. که دلم میخواهد منم خوشحال باشم. حتی در حد یک خواب. بگویم که مامان، هیچوقت برایم کسی نبوده است که بخواهم الان دلتنگش شوم. فقط من بوده ام. که الان همان هم نیست. حتی من برای من نمانده.

 

چیزی نمیگویم. یک پایم را مثل همیشه تکان میدهم. چایی را مینوشم.

‌

–I care for you still and I will forever

That was my part of the deal, honest

‌

I'm sure we're taller in another dimension

You say we're small and not worth the mention